Η αποτύπωση της εικόνας µέσω φακού η χρωστήρα, ικανοποιούσε πάντα την ανθρώπινη ανάγκη να διατηρήσει την στιγµή στο χρόνο, να της δώσει µια δυνατότητα να αποφύγει το πεπερασµένο του θανάτου.{(ιστωρ: κριτής, µάρτυρας, γνώστης)+(ίστηµι+ειδα-οίδα: καταγραφή, αρχειοθέτηση, µνήµη)}.
Είµαστε προιόντα της προσωπικής (και συλλογικής) µας ιστορίας, η γνώση  της οποίας θα µπορούαε να αποτελεί κλειδί επίλυσης αιτιών παρελθοντικών λαθών και τρόπος αποφυγής νεώτερων.
«τα τ’ εόντα προ τ’ εόντα τα τ’ εσόµενα» (Ησίοδος).
Όµως οι καταγεγραµµένες εικόνες-µνήµες, τα επίπεδα (layers) χρονικών στιγµών η και περιόδων, δεν έχουν την απαραίτητη διαύγεια, είναι ηµιδιάφανες, θολές, θαµπές, εµποδίζοντας την ευ-κρίση τους, άρα και την εξαγωγή σωστών και χρήσιµων για το παρόν και το µέλλον συµπερασµάτων. Αποτέλεσµα η λήθη.
Σήµερα, στην κατεξοχήν εποχή της εικόνας, µε την ναρκισσιστική ανάγκη συνεχούς φωτογράφισης εαυτού  και καθηµερινών στιγµών απαλείφεται σταδιακά η ανάγκη κάθε ιδιωτικότητας, και καθίσταται κοινόχρηστη η προσωπική ζωή.
Η υπερπληροφορία προερχόµενη από πολλές εξωτερικές πηγές, είναι αδύνατον να αφοµοιωθεί, ενώ ταυτόχρονα εµποδίζει κάθε δυνατότητα αυτοπαρατήρησης άρα και αυτογνωσίας.
Η αδυναµία αναγνώρισης της αιτιώδους συνάφειας, της σχέσης αιτίου-αιτιατού στα παρελθοντικά γεγονότα, σε βάθος χρόνου, µπορεί να καταργήσει την εσωτερική ηρεµία (εφόσον αυτή είναι προσδοκώµενη) και να φέρει το άτοµο σε µια κατάσταση ανησυχίας και εγκλωβισµού.
Ο Λαβύρινθος αποτελεί µια αρχειοθέτηση στιγµών, ψηφίδων της ζωής µου. Όπως στο “Αναζητώντας τον χαµένο χρόνο” του Προύστ, καταγράφονται πληροφορίες σε µια προσπάθεια κατανόησης του υλικού µνήµης αλλά και “αµνησίας” (χρονικά κενά).
Η διαδικασία ενασχόλησησης µε τις εικόνες-µνήµες, ο επαναπροσδιορισµός τους µε διάφορα εικαστικά µέσα, δηµιουργεί παλίµψηστο, και λειτουργεί ως µια µορφή αυτοψυχανάλυσης, εµµονική και επώδυνη.
Οι εικόνες-µνήµες είναι ένα δίχτυ, όπως οι εγκεφαλικές συνάψεις των νευρώνων, που αποτελούν ανεξίτηλα καταγεγραµµένη πληροφορία στο άτοµο, όµως ασυνείδητη σε αυτό. Η καθαρή αντικειµενική ανάγνωση της αλήθειας είναι συνήθως αδύνατη, και εξαρτάται από την υποκειµενικότητα της οπτικής γωνίας (Ρασοµόν του Ακίρα Κουροσάβα)

Capturing the image through a lens or paint has always satisfied the human need to preserve a moment in time, to give it a chance to avoid death. We are products of our personal (and collective) history, the knowledge of which could be a key to resolving the causes of past mistakes and how to avoid newer ones.
“The point before the point” (Hesiod).
But the recorded images-memories, the layers (moments) or periods, do not have the necessary clarity, they are translucent, blurry, preventing them from being judicious, and therefore extracting the right and useful for the present and the Future of conclusions. The result is forgetfulness.
Today, in the age of image, with the narcissistic need for continuous photography self and everyday the need for any privacy is gradually eliminated, and personal life is shared.
The over-information from many external sources cannot be assimilated, while at the same time preventing any possibility of self-observation and thus self-awareness.
Failure to recognize causality, cause-and-effect relationships in the past, over time, can abolish inner calm (if one is to be expected) and bring the individual into a state of worry and trapped.
The Labyrinth is an archive of moments, mosaics of my life. As in Proust’s “Looking for Lost Time”, information is recorded in an effort to understand both the memory and “amnesia” material (time lapses).
The process of dealing with memory images, redefining them with various visual aids, creates palpable, and functions as a form of self-psychosis, obsessive and painful.
Memory images are a net, like the neuronal brain synapses, that are indelibly recorded information in the individual, but unconscious in it. Purely objective reading of the truth is usually impossible, and depends on the subjectivity of the angle (Akira Kurosawa’s “Rasomon” movie)